Tag: Wioletta

Fascynująca dokumentacja życia kobiet na wsi i w mieście. Oparta na pamiętnikach matek, babć i prababać; listach, wywiadach i relacjach dzieci, wnuków i prawnuków oraz wycinkach z gazet, ksiąg parafialnych oraz innych źródeł.

[Książka Chłopki] podobała mi się jako literatura faktu, reportaż, jak kto woli. W każdym razie ciekawa opatrzona wieloma zdjęciami lektura, która czasem zasmuca, innym razem rozśmiesza. O kobietach wiejskich i ich losach w poprzedniej epoce. Poleciłabym młodemu [dorosłemu] pokoleniu, aby doceniło wygodę swojego życia. – Wioletta

Kobiety miejskie, czyli tytułowe służące do wszystkiego też miały ciężkie życie. Ich historie czyta się jak kryminał obyczajowy, od którego włos jeży się na głowie. Aż wierzyć się nie chce, że tak wyglądało życie naszych (pra)babć. Przy okazji lektury można się dowiedzieć o obyczajowości kilku znanych polskich postaci oraz u kogo „w jed­nej czwar­tej pły­nie pol­ska krew”.

Jeśli ktoś ma jeszcze okazję, to warto zapytać naocznych świadków w rodzinie i wśród znajomych, może się okazać, że i oni też mają zaskakujące historie do opowiedzenia.

W ramach akcji Austria Czyta i dzięki rekomendacji Wioletty odkryłam polskiego autora fantastyki socjologicznej, Janusza Zajdela, fizyka, który po godzinach parał się pisaniem opowiadań i powieści przesyconych szczegółami technicznymi i naukowymi opisując przy tym polski los. Wciągające lektury sprzed lat, w których przebijają wizje współczesnego rozwoju technologicznego i społecznego.

Dla mnie, do tej pory, najbardziej poruszająca była nagrodzona powieść p.t. Paradyzja (1984). Nota bene, nagroda, którą otrzymał, została po jego śmierci (1985) przemianowana na nagrodę jego imienia (1986). Na podstawie powieści powstał spektakl teatru telewizji (1987). Spektakl oddaje klimat powieści, jednak polecam najpierw przeczytać książkę, bo pozwala ona stopniowo zanurzyć się w świat sztucznej planety i poznać mentalność jej mieszkańców, by później głębiej przeżyć efekt zaskoczenia.

Janusz Zajdel umarł pozostawiając po sobie niedokończoną drugą część powieści o planecie Ksi, na której dokończenie, na podstawie pierwszych trzech rozdziałów i konspektu powieści, został rozpisany konkurs. I tak po niemal 30 latach, mogliśmy drugi raz spojrzeć na planetę Ksi, a przy tym porównać spojrzenie fizyka ze spojrzeniem humanisty.

Dla niezdecydowanych polecam Relację z Pierwszej Ręki, czyli zbiór krótszych i dłuższych opowiadań, w których można docenić przewrotność autora oraz wyrafinowanie jego pomysłów na społeczeństwo i technologię. Wśród opowiadań jest kilka istnych perełek.